هارپ چیست؟ چگونه ایجاد می شود و چه نقشی در به وجود آمدن زلزله و حوادث طبیعی دارد؟

یکی از تکنولوژی های سرّی و در نظر بسیاری از افراد، ترسناک نیروی دریایی و هوایی امریکا، پروژه پژوهشی هارپ می باشد که مدت هاست مورد توجه عموم بوده و هر از چندگاهی بحث ها و شایعات پیرامون آن به شدت افزایش می یابد. یکی از مواقعی که بحث هارپ و استفاده نظامی از این تاسیسات، بسیار داغ می شود و شایعات پیرامون آن به شدت افزایش می یابد، زمانی است که قسمتی از زمین دچار حوادث طبیعی شدیدی، همچون زلزله، طوفان و یا سونامی می گردد. به عقیده بسیاری از صاحب نظران، بسیاری از این پدیده ها، عاملی طبیعی نداشته، و پروژه هایی همچون هارپ، پشت به وجود آمدن آن ها بوده است. اما به راستی هارپ چیست؟ آیا این پروژه می تواند مورد استفاده نظامی قرار بگیرد؟ آیا هارپ می تواند در بوجود آمدن زلزله و دیگر بلایای طبیعی نقش موثری داشته باشد؟ این ها سوالاتی است که در این مطلب قصد پاسخگویی و بررسی دقیق آن ها را به نقل از منابع و مقالات علمی معتبر داریم.

هارپ چیست؟

اولین سوالی که قبل از هر چیز باید به آن پاسخ داده شود، این است که به طور کلی هارپ چیست و برای چه هدفی ساخته شده است؟ پروژه هارپ در واقع مخفف شده عبارت “برنامه تحقیقاتی یونوسفر فعال با فرکانس بالا” یا (High Frequency Active Auroral Research Program) می باشد که همانطور که از نامش پیداست، پروژه ای است برای مطالعات دقیق روی یونوسفر که دورترین لایه جوی زمین محسوب می شود. این تاسیسات در حقیقت زیر نظر نیروی هوایی و نیروی دریایی ارتش امریکا ، اداره می شود و ساخت آن در اواسط دهه 80 میلادی و در بحبوحه جنگ سرد میان امریکا و شوروی، کلید خورد.

نحوه کار هارپ

در حقیقت این پروژه با هدف افزایش ارتباطات میان زیر دریایی هایی که حامل کلاهک های هسته ای هستند، ایجاد شده است. در زمان جنگ سرد، زیردریایی های ارتش امریکا و شوروی سابق در تمام آب های زمین حضور داشتند و مداوما در حال شناسایی زیردریایی های دشمن و عدم شناسایی خودشان بودند. این زیردریایی ها، معمولا حامل کلاهک های هسته ای بودند که در صورت شروع جنگ، باید آن ها را به سمت اهداف خود شلیک می کردند. به همین دلیل از یک سو عدم شناسایی شدن توسط زیر دریایی های دشمن و از سوی دیگر، توانایی ایجاد ارتباط با مقر فرماندهی، برای زیر دریایی ها، عاملی حیاتی محسوب می گردید. از آنجا که برای مخفی شدن از دید دشمن، زیر دریایی ها، مجبور به حرکت در عمق های پایین بودند، ایجاد ارتباط با آنها بسیار مشکل و در برخی موارد از دسترس خارج می شد. به همین دلیل ارتش امریکا به فکر ساخت تجهیزاتی افتاد که بتواند با زیردریایی های خود، حتی در بیشترین اعماق نیز، ارتباط برقرار کند. نتیجه این تحقیقات و ایده، ساخت پروژه ای به نام هارپ گردید که هدف اصلی آن ایجاد ارتباطی قوی تر، با زیر دریایی های حامل کلاهک های هسته ای بود.

سیستم هارپ در منطقه ای به نام “گاکونا” در آلاسکا، واقع شده است که از 180 برج مخابراتی آلومینیومی، در زمینی به مساحت 23 هزار متر مربع ساخته شده است. این آنتن ها توانایی ایجاد و ارسال امواج مافوق کوتاه را به لایه یونوسفر داشته که معادل 3.6 مگاوات می باشند. این امواج پس از برخورد با لایه یونوسفر دوباره به زمین برگشته و توانایی ایجاد ارتباط با قسمتی که مورد نظر بوده است، را خواهد داشت. با پایان گرفتن جنگ سرد و فروپاشی شوروی، بحث ارتباط با زیردریایی ها از اهمیتش کاسته شد و کاربردهای دیگری برای ادامه حیات این پروژه مثال زده شد که از جمله آن می توان به ایجاد نقشه های زیر زمینی برای پیدا کردن تاسیسات نظامی کشورها و همچنین بیرون راندن الکترون های باردار از مدار زمین در صورت انفجار بمب هسته ای در جو، اشاره داشت.

تاسیسات هارپ در گاکونا آلاسکا

نقش هارپ در بوجود آمدن زلزله و بلایای طبیعی

با وجود اینکه در ابتدا پروژه عظیم هارپ با هدف دیگری راه اندازی شده است، شایعات پیرامون آن در خصوص استفاده غیر انسانی و نظامی از این تاسیسات، همیشه به گوش می رسد. بسیاری از نظریه پردازان که در واقع به نظریه پردازان “تئوری توطئه” مشهور هستند، بر این باورند که پروژه هارپ می تواند بسیار کشنده عمل کند و در حقیقت یک سلاح مرگبار طبیعی است. برخی از این نظریه پردازان بر این باورند که با استفاده از این تاسیسات می توان الکترون های موجود در جو را باردار و در نتیجه یونوسفر را گرم نمود. هنگامی که این ذرات به سوی زمین ارسال می گردند، باعث افزایش سطح الکترونی در لایه های زمین شده و در نتیجه باعث به وجود آمدن پدیده هایی مثل زلزله و طوفان می گردد. البته هنوز این گونه گمانه زنی ها، از طریق هیچ منبع موثقی تایید رسمی نشده است اما همچنان این فرضیه به قوت خودش باقی است.

البته نباید از این موضوع نیز چشم پوشی کنیم که تاسیسات مشابه هارپ در سایر اقصا نقاط جهان نیز، در حال ساخت و یا بهره برداری هستند. یکی از مهمترین تاسیسات مشابه را، می توان به پروژه عظیم “سورا” (SURA) در روسیه دانست که مراتب با قدرت بیش از 190 مگاوات، بسیار قوی تر از هارپ می باشد. پروژه بزرگ دیگری که مشابه با هارپ عمل می کند، پروژه EISCAT در نروژ می باشد که قدرت ارسال امواج 1300 مگاواتی را نیز دارا می باشد.

پروژه SURA در روسیه

بسیاری از محققان فعال در زمینه شناخت و بررسی هارپ، بر این باورند که این تاسیسات، در حقیقت به دنبال هدف اصلی ارتش امریکا، برای سیطره نظامی بر کل زمین در سال 2020، در حال توسعه می باشد. چیزی که این گونه شایعات را قدرت بیشتری می بخشد، این است که ارتش امریکا، بنا به دلایلی مثل “امنیت ملی” تاکنون هیچ اطلاعاتی را در رابطه با جنبه های مخفی این پروژه، فاش نکرده است. پس این شایعه که می توان از این تاسیسات برای جنگ و ایجاد خسارات شدید به کشورهای دیگر، استفاده نمود، کماکان قدرت خواهد گرفت.

تاکنون تحقیقات فراوانی پیرامون هارپ و خطرات استفاده نظامی از آن، انجام شده است. از جمله یکی از مهمترین تحقیقاتی که در این زمینه صورت گرفته است، می توان به مستندی از شبکه CBC اشاره نمود که نقل قولی کلیدی از آن وجود دارد:

این فقط نظریه پردازان توطئه نیستند که نگران HAARP هستند. در ژانویه سال 1999، اتحادیه اروپا پروژه را یک نگرانی جهانی دانست و تصویب کرد که خواستار اطلاعات بیشتر در مورد خطرات بهداشتی و زیست محیطی آن است. علی رغم این نگرانی ها، مقامات HAARP اصرار داشتند که این پروژه چیزی جز یک مرکز تحقیقاتی رادیو نیست.

اینگونه مخفی کاری ها و عدم ارائه اطلاعات درست به خبرگذاری ها و حتی مراجع قانونی نظیر اتحادیه اروپا، شایعات پیرامون هارپ را قدرت بخشیده و به همین سبب، نمی توان به سادگی از کنار آن گذشت و باید جنبه های استفاده از آن به عنوان یک سلاح الکترومغناطیسی را نیز در نظر گرفت.

تصویری از دکل های بکار رفته در پروژه هارپ