کنترل فرزندان در اینترنت: ۱۰ قانونی که لازم است بپذیرند

پیش تر از این درباره ی امنیت اجتماعی/اخلاقی و کنترل فرزندان و کودکان در فضای اینترنت مطالبی را بیان کرده ایم و با توجه به این که برقراری این امنیت از جمله نگرانی های والدین محسوب می شود در ادامه این سلسله مقالات چند قانون را که جهت رسیدن به این هدف بسیار موثر است را بیان می کنیم، با ما همراه باشید.

کنترل فرزندان در اینترنت و قوانین سازنده برای آن

قوانینی که در ادامه مطرح می‌شوند بیشتر فرزندانی که در حال ورود به دوره‌ی نوجوانی هستند را هدف قرار داده‌اند.

قانون اول

من هرگز اطلاعات خصوصی‌ام مانند آدرس، شماره تلفن، شماره تلفن و آدرس محل کار والدینم را بدون اجازه آن‌ها به کسی نمی‌دهم.

قانون دوم

من در مورد اتفاقاتی که برایم در فضای اینترنت می‌افتد و ناراحتم می‌کند به والدینم واقعیت را می‌گویم.

قانون سوم

من با اشخاصی که در اینترنت آشنا می‌شوم موافق قرار حضوری نیستم و بدون اطلاع دادن به والدینم این کار را نمی‌کنم. اگر والدینم با این کار موافقت کردند، باید اطمینان حاصل کنم که این قرار در یک مکان عمومی و با حضور یکی از والدینم انجام می‌شود.

قانون چهارم

من در مورد انتشار عکس‌های خودم و یا دیگران با والدینم گفتگو می‌کنم و هر عکسی که والدینم تشخیص دادند نامناسب است را منتشر نمی‌کنم.

قانون پنجم

من به هیچ پیامی که قرار است ناراحتم کند یا از ظاهر گفتگو این‌چنین پیدا باشد پاسخ نمی‌گویم. این اشتباه من نیست که چنین پیامی دریافت کرده‌ام و در صورت دریافت چنین پیامی به والدینم صادقانه اطلاع می‌دهم.

قانون ششم

من با والدینم در مورد وضع قوانینی برای آنلاین شدن و استفاده از یک تلفن همراه صحبت می‌کنم. به‌عنوان‌مثال ما تصمیم می‌گیریم که من در روز می‌توانم یک‌بار آنلاین باشم، چه مدت‌زمانی را صرف این کارکنم و از چه مکان‌هایی دیدن کنم. من تعهد می‌دهم که این قوانین را نشکنم و بدون اجازه والدینم به مکان‌های دیگری سر نزنم.

قانون هفتم

من به‌هیچ‌وجه گذرواژه(Password) خودم را به‌جز به پدر و مادرم، به دیگران نمی‌دهم حتی اگر بهترین دوستم باشند.

قانون هشتم

قبل از دانلود یا نصب هر نرم‌افزاری یا انجام کاری که روی کامپیوترم امکان خراب کردن آن و یا موبایلم و یا حتی  منجر به برهم خوردن امنیت خانواده‌ام شود، به والدینم اطلاع می‌دهم و از آن‌ها اجازه می‌گیرم.

قانون نهم

من در فضای اینترنت یک شهروند خوب خواهم بود و کاری نمی‌کنم که کسی آسیب ببیند یا کاری نمی‌کنم که قوانین را نقض کند.

قانون دهم

من به والدینم کمک می‌کنم تا آن‌ها هم یاد بگیرند که چگونه در فضای اینترنت شاد باشند و چیزهای جدید یاد بگیرند. همچنین به آن‌ها در مورد اینترنت، کامپیوترها و فنّاوری‌های دیگر آموزش و اطلاعات می‌دهم.

مرجع: SafeKids.com

به نظر شما وضع چنین منشورها و قوانینی برای جلوگیری از ناهنجاری‌های اجتماعی در نسل آینده که همان فرزندانمان هستند می‌تواند مفید باشد؟ آیا همین قوانین برای کنترل فرزندان کافی ست یا نیاز به ابزارهای کنترلی مانند SFP نیز هست یا هردو بایستی باشند؟ نظرات و دیدگاه خود را با ما در میان بگذارید.